Ρίγανη - Ορίγανον το κοινόν - Origanum Vulgare
Περιγραφή: Θάμνος κοντός και φρυγανώδης με κορμό ξυλώδη χωρίς ελαστικότητα. Τα κλαδιά του είναι λεπτά και σχηματίζουν ανθοφόρα κεφάλια στις άκρες. Τα φύλλα έχουν σχήμα αυγοειδές, είναι χνουδωτά και σταχτόχρωμα. Αν τα τρίψουμε αναδύουν ευχάριστη αρωματική οσμή. Τα άνθη έχουν χρώμα ρόδινο προς μενεξεδί και έχουν επίσης ευχάριστο άρωμα. Η ρίγανη συναντιέται εύκολα σε όλη την Ελλάδα σαν αυτοφυές άγριο φυτό. Είναι πολύ δημοφιλές φυτό για τις μαγειρικές του ιδιότητες. Το μυρωδικό της σαλάτας και του φαγητού, τόσο γνωστό σε όλους, είναι ωστόσο και φαρμακευτικό και αρωματοπαραγωγικό.
Η χρήση του είναι εσωτερική και εξωτερική.
Εσωτερική: οι εισπνοές με ρίγανη βοηθούν σε στηθικά νοσήματα, το ρόφημα καταπραΰνει το βήχα και τον πόνο των δοντιών, βοηθά σε πόνους ρευματισμών, σε εντερικές διαταραχές και πόνους της κοιλιάς.
Τρόπος παρασκευής ροφήματος: για αφέψημα βράζουμε λίγα λεπτά ένα κουταλάκι του γλυκού ρίγανη σε ένα μπρίκι νερό. Το σουρώνουμε και το πίνουμε ζεστό με μέλι.Για έγχυμα: ένα κουταλάκι του γλυκού ρίγανη σε ένα μπρίκι με καυτό νερό. Το αφήνουμε 10 λεπτά, το σουρώνουμε και το πίνουμε ζεστό με μέλι.
Εξωτερική: βοηθά στην αντισηψία των τραυμάτων. Αφέψημα ρίγανης στο νερό του μπάνιου καταπραΰνει και τονώνει (βράζουμε 100γρ. ρίγανης σε 1 λίτρο νερό).
Αιθέριο έλαιο: 3-4 σταγόνες σε μία κουταλιά μέλι, 2-3 φορές την ημέρα. Το έλαιο χρησιμοποιείται στην παρασκευή σαπουνιών, μύρων και οδοντόκρεμας.
Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009
Καλλιέργειες φυτών που παράγουν ναρκωτικά.
Καλλιέργειες φυτών που παράγουν ναρκωτικά.
Τα λουλούδια και τα φυτά χρησιμοποιήθηκαν από την αρχαιότητα εκτός από διακοσμητικούς σκοπούς, σαν τροφή και σαν φάρμακα. Όλοι σχεδόν οι λαοί γνώριζαν φυτά που είχαν θεραπευτικές και ενίοτε "μαγικές" ιδιότητες. Κάπου εκεί αρχίζει και η ιστορία της χρήσης των ναρκωτικών που προέρχονται από φυτά. Μια χρήση που δυστυχώς στις μέρες μας έχει μετατραπεί σε μάστιγα.
Tα ναρκωτικά, όπως η κάνναβη και η ηρωίνη, που προέρχονται από φυτά, εξακολουθούν να είναι οι περισσότερο διαδεδομένες ουσίες χρήσης στον κόσμο. H κάνναβη κατατάσσεται πρώτη με 140 εκατομμύρια καταναλωτές ή το 2.5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Oι πιο επικίνδυνες ουσίες, η ηρωίνη και η κοκαΐνη, καταναλώνονται από 8 και 13 εκατομμύρια ανθρώπους αντίστοιχα. H ηρωίνη έρχεται συνεχώς πρώτη στις αναφορές γύρω από τα επείγοντα περιστατικά και τους θανάτους που συνδέονται με τη χρήση.
H ηρωίνη και η κοκαΐνη προκαλούν πόνο στα άτομα και τις οικογένειές τους. H παράνομη παραγωγή και το εμπόριο τους είναι επίσης επιβλαβείς για την εθνική οικονομία και, κατά συνέπεια, για την κοινωνική και πολιτική ευημερία των κρατών. Xάρη στα τεράστια κέρδη τους, οι οργανώσεις που διακινούν ναρκωτικά μπορούν να εισχωρούν, να διαφθείρουν και να αποσταθεροποιούν την οικονομία και τους θεσμούς των χωρών σε διάφορα μέρη του κόσμου. Oι διασυνδέσεις μεταξύ του παράνομου εμπορίου ναρκωτικών και της πώλησης παράνομων όπλων με στόχο την προώθηση της δράσης στασιαστικών κινημάτων και τρομοκρατικών ομάδων είναι γνωστές.
H παράνομη καλλιέργεια της κάνναβης είναι ευρέως διαδεδομένη σε όλον τον πλανήτη και φαίνεται πως παραμένει σταθερή. Aντιθέτως, η παγκόσμια παραγωγή οπίου και κοκαΐνης, που εντοπίζεται σε συγκεκριμένες περιοχές, αυξήθηκε σημαντικά κατά τις δεκαετίες του 1970 και 1980. Tο παράνομο όπιο και η παράνομη ηρωίνη προέρχονται σε ποσοστό σχεδόν 90 % από τη Nοτιοανατολική και Nοτιοδυτική Aσία. Oι δύο μεγαλύτερες οπιοπαραγωγές χώρες είναι το Aφγανιστάν και η Mαϋνμάρη, ενώ το Λάος κατατάσσεται τρίτο με διαφορά. H παπαρούνα από την οποία εξάγεται το όπιο καλλιεργείται επίσης παράνομα στην Kολομβία, την Iνδία, το Mεξικό, το Πακιστάν, την Tαϋλάνδη και το Bιετνάμ. H Bολιβία, η Kολομβία και το Περού προμηθεύουν το 98% περίπου της παγκόσμιας παραγωγής φύλλων κόκας. Mικρής κλίμακας καλλιέργειες γίνονται επίσης σε γειτονικές χώρες, όπως η Bραζιλία, ο Iσημερινός και η Bενεζουέλα.
Στις αγροτικές περιοχές της Aσίας και της Λατινικής Aμερικής, 700.000 περίπου οικογένειες, ή σχεδόν 4 εκατομμύρια άνθρωποι, ζούνε από εισοδήματα που αποφέρει η καλλιέργεια φύλλων κόκας και οπιοπαπαρούνας. Oι περισσότεροι απ' αυτούς βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας και από τις καλλιέργειες αυτές εξαρτάται το 50% περίπου του εισοδήματος τους. Παρόλο που το εμπόριο ναρκωτικών τους βοηθά ενίοτε να αντιμετωπίσουν την έλλειψη τροφίμων και την αστάθεια των αγροτικών αγορών, η οικονομική εξάρτηση από την παράνομη καλλιέργεια δεν είναι δυνατή μακροπρόθεσμα. H καλλιέργεια φύλλων κόκας και οπιοπαπαρούνας κάνει τους αγρότες ευάλωτους στην εκμετάλλευση των ανελέητων μεσαζόντων. Eπιπλέον, αντιμετωπίζουν τη διαρκή απειλή του να υποχρεωθούν να εκχερσώσουν τις καλλιέργειές τους. Σε χώρες όπως η Kολομβία πολλοί κερδίζουν ένα γλίσχρο εισόδημα δουλεύοντας σε μεγάλες εμπορικές φάρμες που ανήκουν στους εμπόρους ναρκωτικών. Oι περισσότερες από τις 700.000 οικογένειες θα στρέφονταν ευχαρίστως σε άλλες πηγές εισοδήματος, εάν τους δίνονταν οι κατάλληλες εναλλακτικές λύσεις.
Τα λουλούδια και τα φυτά χρησιμοποιήθηκαν από την αρχαιότητα εκτός από διακοσμητικούς σκοπούς, σαν τροφή και σαν φάρμακα. Όλοι σχεδόν οι λαοί γνώριζαν φυτά που είχαν θεραπευτικές και ενίοτε "μαγικές" ιδιότητες. Κάπου εκεί αρχίζει και η ιστορία της χρήσης των ναρκωτικών που προέρχονται από φυτά. Μια χρήση που δυστυχώς στις μέρες μας έχει μετατραπεί σε μάστιγα.
Tα ναρκωτικά, όπως η κάνναβη και η ηρωίνη, που προέρχονται από φυτά, εξακολουθούν να είναι οι περισσότερο διαδεδομένες ουσίες χρήσης στον κόσμο. H κάνναβη κατατάσσεται πρώτη με 140 εκατομμύρια καταναλωτές ή το 2.5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Oι πιο επικίνδυνες ουσίες, η ηρωίνη και η κοκαΐνη, καταναλώνονται από 8 και 13 εκατομμύρια ανθρώπους αντίστοιχα. H ηρωίνη έρχεται συνεχώς πρώτη στις αναφορές γύρω από τα επείγοντα περιστατικά και τους θανάτους που συνδέονται με τη χρήση.
H ηρωίνη και η κοκαΐνη προκαλούν πόνο στα άτομα και τις οικογένειές τους. H παράνομη παραγωγή και το εμπόριο τους είναι επίσης επιβλαβείς για την εθνική οικονομία και, κατά συνέπεια, για την κοινωνική και πολιτική ευημερία των κρατών. Xάρη στα τεράστια κέρδη τους, οι οργανώσεις που διακινούν ναρκωτικά μπορούν να εισχωρούν, να διαφθείρουν και να αποσταθεροποιούν την οικονομία και τους θεσμούς των χωρών σε διάφορα μέρη του κόσμου. Oι διασυνδέσεις μεταξύ του παράνομου εμπορίου ναρκωτικών και της πώλησης παράνομων όπλων με στόχο την προώθηση της δράσης στασιαστικών κινημάτων και τρομοκρατικών ομάδων είναι γνωστές.
H παράνομη καλλιέργεια της κάνναβης είναι ευρέως διαδεδομένη σε όλον τον πλανήτη και φαίνεται πως παραμένει σταθερή. Aντιθέτως, η παγκόσμια παραγωγή οπίου και κοκαΐνης, που εντοπίζεται σε συγκεκριμένες περιοχές, αυξήθηκε σημαντικά κατά τις δεκαετίες του 1970 και 1980. Tο παράνομο όπιο και η παράνομη ηρωίνη προέρχονται σε ποσοστό σχεδόν 90 % από τη Nοτιοανατολική και Nοτιοδυτική Aσία. Oι δύο μεγαλύτερες οπιοπαραγωγές χώρες είναι το Aφγανιστάν και η Mαϋνμάρη, ενώ το Λάος κατατάσσεται τρίτο με διαφορά. H παπαρούνα από την οποία εξάγεται το όπιο καλλιεργείται επίσης παράνομα στην Kολομβία, την Iνδία, το Mεξικό, το Πακιστάν, την Tαϋλάνδη και το Bιετνάμ. H Bολιβία, η Kολομβία και το Περού προμηθεύουν το 98% περίπου της παγκόσμιας παραγωγής φύλλων κόκας. Mικρής κλίμακας καλλιέργειες γίνονται επίσης σε γειτονικές χώρες, όπως η Bραζιλία, ο Iσημερινός και η Bενεζουέλα.
Στις αγροτικές περιοχές της Aσίας και της Λατινικής Aμερικής, 700.000 περίπου οικογένειες, ή σχεδόν 4 εκατομμύρια άνθρωποι, ζούνε από εισοδήματα που αποφέρει η καλλιέργεια φύλλων κόκας και οπιοπαπαρούνας. Oι περισσότεροι απ' αυτούς βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας και από τις καλλιέργειες αυτές εξαρτάται το 50% περίπου του εισοδήματος τους. Παρόλο που το εμπόριο ναρκωτικών τους βοηθά ενίοτε να αντιμετωπίσουν την έλλειψη τροφίμων και την αστάθεια των αγροτικών αγορών, η οικονομική εξάρτηση από την παράνομη καλλιέργεια δεν είναι δυνατή μακροπρόθεσμα. H καλλιέργεια φύλλων κόκας και οπιοπαπαρούνας κάνει τους αγρότες ευάλωτους στην εκμετάλλευση των ανελέητων μεσαζόντων. Eπιπλέον, αντιμετωπίζουν τη διαρκή απειλή του να υποχρεωθούν να εκχερσώσουν τις καλλιέργειές τους. Σε χώρες όπως η Kολομβία πολλοί κερδίζουν ένα γλίσχρο εισόδημα δουλεύοντας σε μεγάλες εμπορικές φάρμες που ανήκουν στους εμπόρους ναρκωτικών. Oι περισσότερες από τις 700.000 οικογένειες θα στρέφονταν ευχαρίστως σε άλλες πηγές εισοδήματος, εάν τους δίνονταν οι κατάλληλες εναλλακτικές λύσεις.
Πώς θα αποξηράνετε τριαντάφυλλα.
Πώς θα αποξηράνετε τριαντάφυλλα.
Υλικά που θα χρειαστείτε:
· Χρησιμοποιείστε χαλαζία που μπορείτε να βρείτε σε ειδικά καταστήματα για αποξηραμένα λουλούδια.
· Θα γλιτώσετε περίπου 5 μέρες αποξήρανσης αν χρησιμοποιήσετε φούρνο μικροκυμάτων.
· Αν θέλετε να βγάλετε τα λουλούδια αμέσως μετά την χρήση του χαλαζία, θα πρέπει να το κάνετε πολύ προσεκτικά. Όταν απομακρύνονται από το ζεστό χαλαζία τα λουλούδια είναι μαλακά και ελαστικά.
Όταν χρησιμοποιείτε χαλαζία θα πρέπει να παραμένει ζεστός καθ' όλη τη διάρκεια της διαδικασίας. Ο φούρνος μικροκυμάτων σας βοηθάει να διευκολύνει να συντομεύσετε αυτή την διαδικασία.
Μερικά σκούρα χρώματα δεν έχουν ωραία εμφάνιση καθώς θα φαίνεται πως μαυρίζουν. Προσπαθήστε να διαλέξετε χρώματα φωτεινότερα ώστε όταν αποξηρανθούν να πάρουν την ανάλογη σκουρότερη απόχρωση.
Διαδικασία:
Πάρτε ένα πλαστικό κουτί στο μέγεθος περίπου ενός κουτιού παπουτσιών και σκεπάστε τον πάτο του με χαλαζία σε ύψος 2-3 εκατοστά.
Απαλά τοποθετήστε τα τριαντάφυλλα (5 ως 8 ανάλογα με το μέγεθος) ώστε να στηριχθούν στο χαλαζία.
Απαλά ραντίστε με χαλαζία γύρω και πάνω από τα τριαντάφυλλα μέχρι να τα καλύψετε. (Κάντε το πολύ προσεκτικά για να μην καταστρέψετε τα λουλούδια)
Χτυπήστε ελαφρά το κουτί ώστε να επικαθίσει καλά ο χαλαζίας και συμπληρώστε με περισσότερο χαλαζία αν χρειαστεί.
Τοποθετήστε το στον φούρνο μικροκυμάτων για 2 λεπτά στο δυνατό. (αν ο χαλαζίας είναι κρύος)
Αφήστε το να κρυώσει κατά τη διάρκεια της νύχτας και να συμπληρωθεί η διαδικασία αποξήρανσης. (Αφήνοντας τα λουλούδια στον χαλαζία στηρίζονται καλύτερα και κρατούν την κανονική τους μορφή)
Βγάλτε απαλά τα τριαντάφυλλα από το χαλαζία και κτυπήστε τα ελαφρά για να απομακρύνετε τυχόντα υπολείμματα. Οποιοδήποτε λουλούδι μπορεί να αποξηρανθεί έτσι, αλλά απλά χρησιμοποιείστε μόνο ένα επίπεδο στο φούρνο μικροκυμάτων.
Υλικά που θα χρειαστείτε:
· Χρησιμοποιείστε χαλαζία που μπορείτε να βρείτε σε ειδικά καταστήματα για αποξηραμένα λουλούδια.
· Θα γλιτώσετε περίπου 5 μέρες αποξήρανσης αν χρησιμοποιήσετε φούρνο μικροκυμάτων.
· Αν θέλετε να βγάλετε τα λουλούδια αμέσως μετά την χρήση του χαλαζία, θα πρέπει να το κάνετε πολύ προσεκτικά. Όταν απομακρύνονται από το ζεστό χαλαζία τα λουλούδια είναι μαλακά και ελαστικά.
Όταν χρησιμοποιείτε χαλαζία θα πρέπει να παραμένει ζεστός καθ' όλη τη διάρκεια της διαδικασίας. Ο φούρνος μικροκυμάτων σας βοηθάει να διευκολύνει να συντομεύσετε αυτή την διαδικασία.
Μερικά σκούρα χρώματα δεν έχουν ωραία εμφάνιση καθώς θα φαίνεται πως μαυρίζουν. Προσπαθήστε να διαλέξετε χρώματα φωτεινότερα ώστε όταν αποξηρανθούν να πάρουν την ανάλογη σκουρότερη απόχρωση.
Διαδικασία:
Πάρτε ένα πλαστικό κουτί στο μέγεθος περίπου ενός κουτιού παπουτσιών και σκεπάστε τον πάτο του με χαλαζία σε ύψος 2-3 εκατοστά.
Απαλά τοποθετήστε τα τριαντάφυλλα (5 ως 8 ανάλογα με το μέγεθος) ώστε να στηριχθούν στο χαλαζία.
Απαλά ραντίστε με χαλαζία γύρω και πάνω από τα τριαντάφυλλα μέχρι να τα καλύψετε. (Κάντε το πολύ προσεκτικά για να μην καταστρέψετε τα λουλούδια)
Χτυπήστε ελαφρά το κουτί ώστε να επικαθίσει καλά ο χαλαζίας και συμπληρώστε με περισσότερο χαλαζία αν χρειαστεί.
Τοποθετήστε το στον φούρνο μικροκυμάτων για 2 λεπτά στο δυνατό. (αν ο χαλαζίας είναι κρύος)
Αφήστε το να κρυώσει κατά τη διάρκεια της νύχτας και να συμπληρωθεί η διαδικασία αποξήρανσης. (Αφήνοντας τα λουλούδια στον χαλαζία στηρίζονται καλύτερα και κρατούν την κανονική τους μορφή)
Βγάλτε απαλά τα τριαντάφυλλα από το χαλαζία και κτυπήστε τα ελαφρά για να απομακρύνετε τυχόντα υπολείμματα. Οποιοδήποτε λουλούδι μπορεί να αποξηρανθεί έτσι, αλλά απλά χρησιμοποιείστε μόνο ένα επίπεδο στο φούρνο μικροκυμάτων.
Πώς θα αποξηράνετε λουλούδια
Πώς θα αποξηράνετε λουλούδια
Αυτή είναι μια ερώτηση που μας γίνεται αρκετά συχνά αυτή την εποχή του έτους, έτσι σκεφθήκαμε ότι θα ήταν καλό να αφιερώσουμε μια σελίδα από το site μας πάνω σ' αυτό το θέμα. Βέβαια στην πορεία θα υπάρξουν πολλά αφιερώματα σχετικά με τα αποξηραμένα λουλούδια ώστε οι φίλοι αυτού του ιδιαίτερου ανθοκομικού αντικειμένου να βρουν ενδιαφέρουσες οδηγίες και πληροφορίες. Πρώτα από όλα είναι καλό να γνωρίζετε ότι δεν είναι δυνατό να αποξηρανθούν όλων των ειδών τα λουλούδια. Μερικά λουλούδια περιέχουν τόσο πολλή υγρασία και ακόμα και αν τα αποξηράνουμε σε άμμο αποξήρανσης δεν θα έχουμε αποτέλεσμα.Ας δούμε λοιπόν μαζί μερικούς διαφορετικούς τρόπους αποξήρανσης λουλουδιών:
ΑΠΟΞΗΡΑΝΣΗ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ. Όπως ακριβώς ακούγεται αφήνουμε τον αέρα να στεγνώσει τα λουλούδια και τα κλαδιά. Τα λουλούδια είναι καλό να συλλέγονται όταν είναι σε πλήρη άνθηση, να τους αφαιρούνται τα φύλλα, να δένονται σε ματσάκια με ελαστικές ταινίες (αυτό γίνεται γιατί τα κλαδιά ζαρώνουν) και να κρεμιούνται με τα λουλούδια προς τα κάτω για να ξεραθούν με τη βοήθεια του αέρα. Το μέρος που θα τα κρεμάσουμε πρέπει να είναι χωρίς υγρασία, με καλό αερισμό μακριά από τον ήλιο.
ΑΠΟΞΗΡΑΝΣΗ ΜΕ ΑΠΟΞΗΡΑΝΤΙΚΟ ΒΟΗΘΗΜΑ. Πιθανόν να έχετε ακούσει για την ειδική αποξηραντική άμμο (κόκκοι χαλαζία) που υπάρχει στο εμπόριο σε ειδικά καταστήματα φυσικά. Ωστόσο αν δυσκολεύεστε να βρείτε αυτό το προϊόν έχουμε να σας προτείνουμε κάποιες εναλλακτικές λύσεις. Δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε στεγνή και καθαρή άμμο. Μια καλή άμμος για γάτες θα είχε καλά αποτελέσματα. Επίσης μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα μείγμα από καλαμποκάλευρο και βόρακα προσθέτοντας λίγο αλάτι. Συνήθως μ' αυτόν τον τρόπο αποξηραίνουμε μόνο τα κεφάλια των λουλουδιών γιατί διαφορετικά θα χρειαζόμαστε πολύ μεγάλο δοχείο για να αποξηράνουμε και τα κλαδιά ταυτόχρονα. Συνήθως χρησιμοποιούμε ένα αεροστεγές δοχείο. Τοποθετούμε τα κεφάλια των λουλουδιών μέσα στο στεγνωτικό μείγμα με την καλή τους όψη προς τα πάνω και τα καλύπτουμε πολύ προσεκτικά με μια στρώση στεγνωτικού μείγματος. Το δοχείο πρέπει να παραμείνει σφραγισμένο όσο διαρκεί η διαδικασία αποξήρανσης. Μετά από 4-14 μέρες ανάλογα με το πάχος των λουλουδιών τα λουλούδια θα αποξηρανθούν. Είναι καλό να δοκιμάσετε να αποξηράνετε λουλούδια μ' αυτόν τον τρόπο. Μπορείτε να έχετε ικανοποιητικά αποτελέσματα με διάφορους τύπους λουλουδιών.
ΑΠΟΞΗΡΑΝΣΗ ΜΕ ΨΥΞΗ. Γι' αυτή τη μέθοδο χρειαζόμαστε ένα μηχάνημα αποξήρανσης με ψύξη. Συνήθως μόνο οι μεγάλες εταιρείες διαθέτουν τέτοιο εξοπλισμό εξ αιτίας του υψηλού του κόστους. Βέβαια μ' αυτή τη μέθοδο μπορούμε να αποξηράνουμε πάρα πολλά λουλούδια που δεν αποξηραίνονται με κανένα άλλο τρόπο όπως επίσης φρούτα και λαχανικά.
ΑΠΟΞΗΡΑΝΣΗ ΜΕ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΑ. Συντηρήστε λουλούδια και πρασινάδες σε ένα μείγμα από γλυκερίνη(1/3) και νερό (2/3). Ο Ευκάλυπτος, το κέδρο, η βελανιδιά, και άλλες αειθαλείς πρασινάδες συντηρούνται μ' αυτόν τον τρόπο. Τα φρεσκοκομμένα κλαδιά τοποθετούνται σε συντηρητικό διάλυμα μέχρι το φύλλωμα να απορροφήσει το διάλυμα και να αντικατασταθεί το νερό με γλυκερίνη, ώστε τα κλαδιά να παραμείνουν εύκαμπτα. Οι πρασινάδες θα πάρουν ένα μπρούτζινο χρώμα. Γι' αυτό όταν τα υλικά αποξηραίνονται για εμπορικούς σκοπούς προστίθεται βαφή στο μείγμα γλυκερίνης.Θα σας συνιστούσα να ασχοληθείτε περισσότερο με την αποξήρανση με αέρα αν είστε ερασιτέχνες γιατί είναι η πιο εύκολη και η λιγότερο δαπανηρή.Μερικά από τα πιο συνηθισμένα λουλούδια που μπορούν να αποξηρανθούν με τον αέρα:Αχιλλέα, συλλέξτε το σε πλήρη άνθιση.Δελφίνιο, συλλέξτε το λίγο πριν την πλήρη άνθιση.Εχίνοπας, συλλέξτε το όταν τα κεφάλια από τα λουλούδια έχουν αποκτήσει το επιθυμητό χρώμα και όχι νωρίτερα.Λιάτρις, συλλέξτε το λίγο πριν την πλήρη άνθιση.Λεβάντα, συλλέξτε το όταν τα κεφάλια από τα λουλούδια έχουν αποκτήσει το επιθυμητό χρώμα.Αγρωστώδη, συλλέξτε τα λίγο πριν την πλήρη άνθιση.Ορτανσία. Τα λουλούδια της Ορτανσίας πρέπει να ωριμάσουν πάνω στο φυτό. Χρειάζονται περίπου 6 εβδομάδες ή και περισσότερο. Όταν νομίζετε ότι τα λουλούδια είναι έτοιμα δοκιμάστε μερικά δείγματα για να σιγουρευτείτε. Κατά τη διάρκεια της νύχτας μπορείτε να διαπιστώσετε αν τα δείγματα έχουν αποξηρανθεί καλά. Αν ζαρώσουν σημαίνει ότι τα κόψαμε πολύ νωρίς και θα πρέπει να περιμένουμε λίγες μέρες ακόμη.Γενικός κανόνας για την σωστή περίοδο συλλογής λουλουδιών:Όταν το λουλούδι έχει ένα ασυνήθιστα παχύ στέλεχος σε συνδυασμό με το κεφάλι του άνθους, τα άνθη μπορεί να αναπτυχθούν κατά τη διάρκεια της πρώτης μέρας αποξήρανσης. Τα αγρωστώδη λουλούδια πρέπει να συλλέγονται πριν να φτάσουν σε πλήρη άνθηση, διαφορετικά θα ανθίσουν υπερβολικά και δεν θα έχουν αισθητική αξία.
Τα λουλούδια στην Ελληνική Μυθολογία
Τα λουλούδια στην Ελληνική Μυθολογία
Η πλούσια Ελληνική Μυθολογία δεν θα μπορούσε βέβαια να μην περιλαμβάνει μύθους με αναφορές στα λουλούδια. Μερικοί από αυτούς είναι διάσημοι διεθνώς και μεταδόθηκαν προφορικά ή γραπτά μέσα στα βάθη των αιώνων. Εμείς θα παραθέσουμε εδώ τους πιο διάσημους από αυτούς τους μύθους και άλλους λιγότερο διάσημους, αλλά ωστόσο εξίσου ενδιαφέροντες. Αν κάποιοι από σας γνωρίζετε και άλλους μύθους της Ελληνικής μυθολογίας σχετικούς με λουλούδια και θέλετε να τους δημοσιεύσουμε, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας.
Ανεμώνη-Ανεμολούλουδο
Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο ερωτικό μύθο του Άδωνι και της Αφροδίτης. Ο μύθος είναι πολύ γνωστός. Ενέπνευσε μάλιστα και μεγάλους ποιητές όπως ο Οβίδιος και αρκετά αργότερα ο Σαίξπηρ να γράψουν ύμνους σ' αυτόν τον έρωτα. Εμείς θα αναφερθούμε στο σημείο εκείνο του μύθου που έχει σχέση με το λουλούδι. Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν ο Άδωνις βγήκε για κυνήγι στο δάσος. Εκεί όμως τον παραφύλαγε ο θεός Άρης ο προηγούμενος εραστής της Αφροδίτης που ζήλευε τον Άδωνι αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου. Ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνι και τον πλήγωσε θανάσιμα. Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνι και έσπευσε να τον βρει. Όμως ήταν πια αργά.Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του αγαπημένου της και όπως λέγεται ράντισε με νέκταρ την πληγή. Και από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του.
Άδωνις- Αγριοπαπαρούνα.
Θα ήταν παράληψη αν δεν αναφέραμε ότι υπάρχει και λουλούδι με το όνομα Άδωνις το οποίο μάλιστα έχει και φαρμακευτικές ιδιότητες.Είναι πάντως προφανές ότι το λουλούδι που αναφέρει ο μύθος είναι η γνωστή σε όλους μας παπαρούνα των λιβαδιών με το υπέροχο κόκκινο χρώμα (Το αίμα του Άδωνι).
Ίρις-Ίριδα
Αυτή η πληροφορία δεν είναι ακριβώς ένας μύθος αλλά την παραθέτουμε γιατί έχει συμβολικό περιεχόμενο. Το λουλούδι Ίρις πήρε το όνομα του από την αρχαία θεά Ίριδα, την θεά του ουράνιου τόξου. Η Ίρις ήταν επίσης και αγγελιοφόρος των θεών κυρίως του Δία και της Ήρας. Μετέφερε μηνύματα από το "μάτι του ουρανού" στη γη με την καμπύλη του ουράνιου τόξου. Η λέξη ίρις σημαίνει "μάτι του ουρανού". Ήταν το όνομα πού δόθηκε στη θεά , στο λουλούδι και στην κόρη των ματιών μας. Αυτό σημαίνει ότι καθένας από μας κουβαλάει μαζί του ένα κομμάτι ουρανού.
Υάκινθος-Υάκινθος Ζουμπούλι
Ο Υάκινθος ήταν ένας όμορφος νέος από τη Σπάρτη. Ο Υάκινθος ήταν σύντροφος του Απόλλωνα, θεού του ήλιου και του Ζέφυρου, θεού του ανέμου. Οι δύο θεοί συναγωνίζονταν ποιος θα κερδίσει την εύνοια του όμορφου νέου. Μια μέρα καθώς ο Απόλλωνας μάθαινε στο Υάκινθο δισκοβολία, του ξέφυγε ο δίσκος και χτύπησε τον άτυχο νέο σκοτώνοντάς τον. Από το αίμα του του νέου ο Απόλλωνας έπλασε ένα λουλούδι που στο άνθισμά του κάθε του πέταλο έμοιαζε να έχει γραφτεί μια θρηνητική κραυγή ("ΑΙ" δηλαδή γοή στην αρχαιοελληνική γλώσσα). Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Ζέφυρος ζηλεύοντας επειδή ο νεαρός προτιμούσε την παρέα του Απόλλωνα φύσηξε πάνω στο δίσκο κατευθύνοντας τον να χτυπήσει τον Υάκινθο.
Η αλήθεια είναι πως ο υάκινθος του μύθου δεν ήταν πιθανά το γνωστό μας σήμερα λουλούδι, γατί το είδος δεν είναι ενδημικό της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα, ο μύθος μπορεί να μην είναι καν η σωστή πηγή της λέξης "υάκινθος". Ίχνη της λέξης συναντιόνται στην βαθιά αρχαιότητα σε μια μη Ελληνική διάλεκτο που ομιλούνταν πριν από 4000 περίπου χρόνια, την "θρακοπελασγιακή".
Νάρκισσος-Νάρκισσος Μανουσάκι
Ίσως ο πιο κατάλληλος τρόπος να αποδώσει κανείς την ομορφιά του λουλουδιού νάρκισσος είναι αυτός ο αρχαιοελληνικός μύθος. Ο Νάρκισσος ήταν ένας εξαιρετικά όμορφος νέος. Η μητέρα του, του είχε πει ότι θα παραμείνει έτσι σ΄ όλη του τη ζωή αν δεν δίνει σημασία στην ομορφιά του. Ο Νάρκισσος αποφάσισε να δει την αντανάκλασή του στα νερά μιας πηγής. Γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του πού έμεινε εκεί ακίνητος θαυμάζοντας τον εαυτό του μέχρι που μαράζωσε και πέθανε στις όχθες της πηγής. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, νόμισε πως η αντανάκλαση του ήταν η νύμφη που έμενε εκεί. Πήδησε στο νερό για να την πιάσει και πνίγηκε. Το λουλούδι νάρκισσος υποτίθεται ότι φύτρωσε σε εκείνο το σημείο.
Κρόκος-Ζαφορά
Ο Κρόκος ήταν φίλος του θεού Ερμή. Μια μέρα και ενώ οι δύο φίλοι έπαιζαν, ο Ερμής χτύπησε κατά λάθος τον Κρόκο στο κεφάλι και τον σκότωσε. Στον τόπο του συμβάντος φύτρωσε ένα λουλούδι. Τρεις σταγόνες από το αίμα του άτυχου νέου που έπεσαν στο κέντρο του λουλουδιού έδωσαν τα στίγματα του φυτού που από τότε πήρε το όνομα κρόκος. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ο Κρόκος ήταν ένας νεαρός, που εξαιτίας ενός άτυχου έρωτα για τη Νύμφη Σμίλακα μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό. Ταυτόχρονα η Σμίλαξ έγινε το ομώνυμο αναρριχητικό φυτό(Σμίλαξ Ασπίρα-Ουρβιά).
Δάφνη-Δάφνη του Απόλλωνα
Η Δάφνη ήταν μια νεαρή όμορφη νύμφη, κόρη του ποτάμιου θεού Πηνειού. Ήταν κυνηγός και είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού. Όπως η θεά έτσι και αυτή αρνιόταν να παντρευτεί. Την περιτριγύριζαν πολλοί θαυμαστές αλλά αυτή τους απέρριπτε όλους, ακόμα και τον ισχυρό γιο του Δία τον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας ερωτεύθηκε την Δάφνη και όταν αυτή αρνήθηκε τις προτάσεις του την κυνήγησε ανάμεσα στα δέντρα. Η Δάφνη φοβήθηκε και προσευχήθηκε στον πατέρα της να την βοηθήσει. Τότε λοιπόν ο πατέρας της της είπε ότι θα την προστάτευε μεταμορφώνοντάς την σε δέντρο που θα ρίζωνε στην όχθη του ποταμού του, (την γνωστή μας δάφνη).
Όταν ο Απόλλωνας ήρθε ψάχνοντας τη Δάφνη, ο πατέρας της του είπε ότι μεταμορφώθηκε σε δέντρο. Ο Απόλλωνας τότε έκοψε μερικά κλαδιά και έπλεξε ένα στεφάνι σε ανάμνηση της ομορφιάς της και του έρωτά του για αυτήν. Ο Απόλλωνας έκανε τη δάφνη ιερό του φυτό. Καθιέρωσε την απονομή δάφνινου στεφανιού στους πρωταθλητές και σε σε όσους υπερείχαν σε διάφορα επίπεδα. Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες όλοι οι νικητές στεφανώνονταν με δάφνινο στεφάνι.
Τριαντάφυλλο-Ρόδο
Υπάρχουν πολλές ιστορίες για το τριαντάφυλλο. Στην Ελληνική μυθολογία το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε από την θεά των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα. Αυτή μια μέρα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι. Κάλεσε τότε την Αφροδίτη τη θεά της αγάπης και το Διόνυσο το θεό του κρασιού. Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος πρόσθεσε νέκταρ για να του δώσει γλυκιά ευωδιά. Ο Ζέφυρος ο θεός του ανέμου φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας ο θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει. Έτσι το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε και στέφθηκε "Βασιλιάς των λουλουδιών".
Άστερ-Αστράκι
Λέγεται ότι αυτό το είδος λουλουδιού ξεκίνησε να φυτρώνει από τα δάκρυα της Αστερέας της θεάς του έναστρου ουρανού, όταν αυτή έκλαιγε επειδή δεν έβλεπε καθόλου άστρα όταν κοίταζε κάτω στη γη.
Παιώνια-Φυτό της θεραπείας.
Πιστεύεται ότι η παιώνια πήρε το όνομα της από τον Παίωνα ή Παιάνα που φαίνεται ότι ήταν μια θεότητα της θεραπείας αφού είχε θεραπεύσει τον Άδη και τον Άρη από τραύματα. Ο μύθος που έχει σχέση με το λουλούδι λέει πως ο Παίων ήταν μαθητής του Ασκληπιού, του θεού της υγείας και της ιατρικής. Κάποτε, η Λητώ (μητέρα του Απόλλωνα και θεά της γονιμότητας), του δίδαξε πως να αποκτήσει μια μαγική ρίζα που φύτρωνε στον Όλυμπο η οποία απάλυνε τον πόνο των γυναικών κατά τον τοκετό. Ο Ασκληπιός ζήλεψε και αποπειράθηκε να σκοτώσει το μαθητή του.
Ο Δίας έσωσε τον Παίωνα από την οργή του Ασκληπιού μεταμορφώνοντάς τον στο λουλούδι της παιώνιας. Πάντως οι σπόροι της παιώνιας χρησιμοποιούνταν για τις έγκυες γυναίκες στην αρχαιότητα.
Ελλέβορος-Το ρόδο των Χριστουγέννων.
Στην ελληνική μυθολογία ο Μελάμπους ο μεγάλος μάντης και θεραπευτής χρησιμοποίησε αυτό το φυτό σαν βότανο για να θεραπεύσει την τρέλα των θυγατέρων του βασιλιά του Άργους Πρόετου, όπως και άλλων γυναικών, που είχαν χάσει τα μυαλά τους και περιπλανιόνταν σκορπισμένες ανάμεσα στα βουνά και στην έρημο της Τύρινθας νομίζοντας ότι είναι αγελάδες. Ο Μελάμπους και ο αδερφός του ο Βίας κέρδισαν μια περιουσία (τα δύο τρίτα από το βασίλειο του βασιλιά Πρόετου) αφού παντρεύτηκαν τις θεραπευμένες πριγκίπισσες.
Αχιλλέα-Χιλιολούλουδο
Πήρε το όνομά της από τον ομηρικό ήρωα Αχιλλέα, ο οποίος όπως λέγεται έδινε αυτό το φυτό στους στρατιώτες του, τους θρυλικούς Μυρμιδόνες για να τους βοηθήσει να σταματήσουν το αίμα που έτρεχε από τις πληγές τους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Νεότερες δοκιμές στο φυτό απέδειξαν ότι περιέχει χημικά συστατικά που το κάνουν χρήσιμο ως αιμοστατικό.
Αγαύη-Αμάραντος, Αθάνατος.
Η λέξη αγαύη σημαίνει θαυμαστή ή ευγενικής καταγωγής. Το φυτό της Αγαύης ήρθε στην Ελλάδα από το Μεξικό. Ωστόσο το όνομά του είναι ελληνικό και πιθανώς του αποδόθηκε επειδή η Ελληνίδα Αγαύη για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω ήταν και μια από τις δευτερεύουσες θεές του φεγγαριού, και αυτό σήμαινε πως ότι ήταν μια όψη της αρχαίας Μητέρας γης της Μεσογείου που θυμίζει το έδαφος του Jalisco του Μεξικό. Η Αγαύη ήταν κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης της μητέρας του Διόνυσου. Όταν η Σεμέλη κεραυνοβολήθηκε από τον Δία τον εραστή της, η Αγαύη διέδωσε πως ο Δίας τιμώρησε την αδερφή της γιατί τον συκοφάντησε.
Αργότερα ο Διόνυσος εκδικήθηκε για την μητέρα του και επέβαλε βαριά τιμωρία στην Αγαύη. Όταν ο Διόνυσος επέστρεψε στη Θήβα, όπου βασίλευε τότε ο Πενθέας ο γιος της Αγαύης, διέταξε όλες τις γυναίκες της πόλης να να πάνε στο βουνό Κιθαιρώνα, για να τελέσουν τα μυστήριά του. Ο Πενθέας που δεν συμφωνούσε με την εισαγωγή της λατρείας, προσπάθησε να κατασκοπεύσει τις Βάκχες. Η μητέρα του τον αντιλήφθηκε, τον πήρε για άγριο ζώο και μέσα στην μανία της τον κατασπάραξε διαμελίζοντάς τον.
Αλθαία-Δεντρομολόχα
Ο μύθος που ακολουθεί δεν έχει καμιά σύνδεση με το φυτό Αλθαία εκτός του ονόματος. Η Αλθαία ήταν γυναίκα του Οινέα, του βασιλιά της Καλυδώνας και μητέρα της Δηιάνειρας και του Μελέαγρου. Όταν ο γιος της έγινε εφτά ημερών, οι Μοίρες οι θεές του πεπρωμένου, ήρθαν την βρήκαν και της είπαν πως το παιδί της θα πέθαινε, αν ο δαυλός που έκαιγε τότε επάνω στην εστία καιγόταν ολόκληρος. Αμέσως η Αλθαία πήρε το δαυλό, τον έσβησε και τον έκρυψε μέσα σε μια κασέλα. Ο Μελέαγρος μεγάλωσε και έγινε διάσημος ήρωας. Στη διάρκεια όμως του κυνηγιού του κάπρου της Καλυδώνας Ο Μελέαγρος σκότωσε κατά τύχη τους θείους του τα αδέρφια της Αλθαίας. Εκείνη γεμάτη οργή έριξε τότε στη φωτιά το δαυλό, από τον οποίο κρεμόταν η ζωή του γιου της. Ο Μελέαγρος πέθανε αμέσως. Η Αλθαία από απελπισία κρεμάστηκε.
Έλατο-Ελάτι.
Στις μέρες μας το γνωρίζουμε σαν το ιδανικότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τι αναφέρουν όμως οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι για το έλατο; Το έλατο ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες Πίτυς όπως και το πεύκο, και ήταν το ιερό δέντρο του θεού Πάνα. Αυτός είχε κάποτε ερωτευθεί την νύμφη Πίτυ που άρεσε και στον Βοριά. Η Πίτυς προτίμησε τον Πάνα που έκανε λιγότερο θόρυβο, κι ο Βοριάς για να την εκδικηθεί την φύσηξε και την γκρέμισε κάτω από ένα βράχο. Εκεί την βρήκε ξεψυχισμένη ο Πάνας και την μεταμόρφωσε στο ιερό του δέντρο έλατο. Από τότε η νύμφη έκλαιγε κάθε φορά που φυσούσε ο βοριάς και τα δάκρυά της είναι οι σταγόνες ρετσινιού που στάζουν κάθε φθινόπωρο από τα κουκουνάρια του έλατου.
Κυπαρίσσι-Κυπάρισσος
Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή. Ήταν αγαπημένος του Απόλλωνα αλλά και του Ζέφυρου. Αγαπημένο του σύντροφο είχε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Αλλά κάποια καλοκαιρινή μέρα ενώ το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε από απροσεξία με ένα ακόντιο. Ο νέος γεμάτος απελπισία, θέλησε να πεθάνει. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη να κυλούν τα δάκρυα του αιώνια. Οι θεοί τον μετέτρεψαν σε κυπαρίσσι, το δέντρο της θλίψης. Από τότε το κυπαρίσσι θεωρείται σαν πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία.
Κενταύρια-Χειρωνιάς
Λέγεται ότι αυτό το είδος λουλουδιού πήρε το όνομα του από τον σοφό Κένταυρο Χείρωνα, δάσκαλο του Ασκληπιού του Αχιλλέα του Ιάσονα αλλά και του Απόλλωνα. Στην τιτανομαχία ο Χείρωνας ήταν με το μέρος του Ηρακλής στη μάχη του εναντίον των κενταύρων. Ο Ηρακλής όμως τον πλήγωσε κατά λάθος στο πόδι με ένα βέλος ποτισμένο στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας. Ο Χείρωνας τότε χρησιμοποίησε το φυτό της κενταύριας σαν βότανο για να γιατρέψει την πληγή του.
Ορχιδέα- Όρχις, σαλέπι, σερνικοβότανο.
Στην ελληνική μυθολογία, ο Όρχις ήταν γιος μιας νύμφης και ενός σάτυρου. Κατά την διάρκεια των εορτών προς τιμή του Βάκχου, διέπραξε ιεροσυλία, επιχειρώντας να βιάσει μια ιέρεια. Η τιμωρία του ήταν να κατασπαραχθεί από άγρια θηρία και να μεταμορφωθεί σε ένα αδύνατο και σεμνό φυτό.
Ο Θέοφραστος ήταν ο πρώτος από τους αρχαίους συγγραφείς που αναφέρθηκε στις ορχιδέες. Ήταν αυτός που τους έδωσε την ονομασία Όρχις επιστημονικά, ορμώμενος από τον μύθο του Όρχι και αντανακλώντας την ομοιότητά της διπλοκόνδυλης ρίζας τους με τα ανδρικά γεννητικά όργανα, αυτά που ήταν αιτία της περιπέτειας του γέρου Όρχι. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μπορούσαν να ελέγξουν το φύλο των αγέννητων παιδιών τους τρώγοντας κονδύλους ορχιδέας. Αν ο πατέρας έτρωγε μεγάλους νεαρούς κονδύλους το παιδί θα ήταν αρσενικό, αν η μητέρα έτρωγε μικρούς κονδύλους το παιδί θα γεννιόταν θηλυκό.
Αμυγδαλιά-Μυγδαλιά
Η ελληνική μυθολογία μας μιλά για μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς, και που ήταν θυγατέρα ενός βασιλιά της Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε τον γιο του Θησέα τον Δημοφώντα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία και ο βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την θυγατέρα του για γυναίκα.Μετά από κάποιο διάστημα ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι εκείνος μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλειμμένη περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του, αλλά τελικά πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί, από οίκτο, μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, σε αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος τύψεις, Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα σαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.
Η πλούσια Ελληνική Μυθολογία δεν θα μπορούσε βέβαια να μην περιλαμβάνει μύθους με αναφορές στα λουλούδια. Μερικοί από αυτούς είναι διάσημοι διεθνώς και μεταδόθηκαν προφορικά ή γραπτά μέσα στα βάθη των αιώνων. Εμείς θα παραθέσουμε εδώ τους πιο διάσημους από αυτούς τους μύθους και άλλους λιγότερο διάσημους, αλλά ωστόσο εξίσου ενδιαφέροντες. Αν κάποιοι από σας γνωρίζετε και άλλους μύθους της Ελληνικής μυθολογίας σχετικούς με λουλούδια και θέλετε να τους δημοσιεύσουμε, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας.
Ανεμώνη-Ανεμολούλουδο
Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο ερωτικό μύθο του Άδωνι και της Αφροδίτης. Ο μύθος είναι πολύ γνωστός. Ενέπνευσε μάλιστα και μεγάλους ποιητές όπως ο Οβίδιος και αρκετά αργότερα ο Σαίξπηρ να γράψουν ύμνους σ' αυτόν τον έρωτα. Εμείς θα αναφερθούμε στο σημείο εκείνο του μύθου που έχει σχέση με το λουλούδι. Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν ο Άδωνις βγήκε για κυνήγι στο δάσος. Εκεί όμως τον παραφύλαγε ο θεός Άρης ο προηγούμενος εραστής της Αφροδίτης που ζήλευε τον Άδωνι αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου. Ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνι και τον πλήγωσε θανάσιμα. Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνι και έσπευσε να τον βρει. Όμως ήταν πια αργά.Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του αγαπημένου της και όπως λέγεται ράντισε με νέκταρ την πληγή. Και από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του.
Άδωνις- Αγριοπαπαρούνα.
Θα ήταν παράληψη αν δεν αναφέραμε ότι υπάρχει και λουλούδι με το όνομα Άδωνις το οποίο μάλιστα έχει και φαρμακευτικές ιδιότητες.Είναι πάντως προφανές ότι το λουλούδι που αναφέρει ο μύθος είναι η γνωστή σε όλους μας παπαρούνα των λιβαδιών με το υπέροχο κόκκινο χρώμα (Το αίμα του Άδωνι).
Ίρις-Ίριδα
Αυτή η πληροφορία δεν είναι ακριβώς ένας μύθος αλλά την παραθέτουμε γιατί έχει συμβολικό περιεχόμενο. Το λουλούδι Ίρις πήρε το όνομα του από την αρχαία θεά Ίριδα, την θεά του ουράνιου τόξου. Η Ίρις ήταν επίσης και αγγελιοφόρος των θεών κυρίως του Δία και της Ήρας. Μετέφερε μηνύματα από το "μάτι του ουρανού" στη γη με την καμπύλη του ουράνιου τόξου. Η λέξη ίρις σημαίνει "μάτι του ουρανού". Ήταν το όνομα πού δόθηκε στη θεά , στο λουλούδι και στην κόρη των ματιών μας. Αυτό σημαίνει ότι καθένας από μας κουβαλάει μαζί του ένα κομμάτι ουρανού.
Υάκινθος-Υάκινθος Ζουμπούλι
Ο Υάκινθος ήταν ένας όμορφος νέος από τη Σπάρτη. Ο Υάκινθος ήταν σύντροφος του Απόλλωνα, θεού του ήλιου και του Ζέφυρου, θεού του ανέμου. Οι δύο θεοί συναγωνίζονταν ποιος θα κερδίσει την εύνοια του όμορφου νέου. Μια μέρα καθώς ο Απόλλωνας μάθαινε στο Υάκινθο δισκοβολία, του ξέφυγε ο δίσκος και χτύπησε τον άτυχο νέο σκοτώνοντάς τον. Από το αίμα του του νέου ο Απόλλωνας έπλασε ένα λουλούδι που στο άνθισμά του κάθε του πέταλο έμοιαζε να έχει γραφτεί μια θρηνητική κραυγή ("ΑΙ" δηλαδή γοή στην αρχαιοελληνική γλώσσα). Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Ζέφυρος ζηλεύοντας επειδή ο νεαρός προτιμούσε την παρέα του Απόλλωνα φύσηξε πάνω στο δίσκο κατευθύνοντας τον να χτυπήσει τον Υάκινθο.
Η αλήθεια είναι πως ο υάκινθος του μύθου δεν ήταν πιθανά το γνωστό μας σήμερα λουλούδι, γατί το είδος δεν είναι ενδημικό της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα, ο μύθος μπορεί να μην είναι καν η σωστή πηγή της λέξης "υάκινθος". Ίχνη της λέξης συναντιόνται στην βαθιά αρχαιότητα σε μια μη Ελληνική διάλεκτο που ομιλούνταν πριν από 4000 περίπου χρόνια, την "θρακοπελασγιακή".
Νάρκισσος-Νάρκισσος Μανουσάκι
Ίσως ο πιο κατάλληλος τρόπος να αποδώσει κανείς την ομορφιά του λουλουδιού νάρκισσος είναι αυτός ο αρχαιοελληνικός μύθος. Ο Νάρκισσος ήταν ένας εξαιρετικά όμορφος νέος. Η μητέρα του, του είχε πει ότι θα παραμείνει έτσι σ΄ όλη του τη ζωή αν δεν δίνει σημασία στην ομορφιά του. Ο Νάρκισσος αποφάσισε να δει την αντανάκλασή του στα νερά μιας πηγής. Γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του πού έμεινε εκεί ακίνητος θαυμάζοντας τον εαυτό του μέχρι που μαράζωσε και πέθανε στις όχθες της πηγής. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, νόμισε πως η αντανάκλαση του ήταν η νύμφη που έμενε εκεί. Πήδησε στο νερό για να την πιάσει και πνίγηκε. Το λουλούδι νάρκισσος υποτίθεται ότι φύτρωσε σε εκείνο το σημείο.
Κρόκος-Ζαφορά
Ο Κρόκος ήταν φίλος του θεού Ερμή. Μια μέρα και ενώ οι δύο φίλοι έπαιζαν, ο Ερμής χτύπησε κατά λάθος τον Κρόκο στο κεφάλι και τον σκότωσε. Στον τόπο του συμβάντος φύτρωσε ένα λουλούδι. Τρεις σταγόνες από το αίμα του άτυχου νέου που έπεσαν στο κέντρο του λουλουδιού έδωσαν τα στίγματα του φυτού που από τότε πήρε το όνομα κρόκος. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ο Κρόκος ήταν ένας νεαρός, που εξαιτίας ενός άτυχου έρωτα για τη Νύμφη Σμίλακα μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό. Ταυτόχρονα η Σμίλαξ έγινε το ομώνυμο αναρριχητικό φυτό(Σμίλαξ Ασπίρα-Ουρβιά).
Δάφνη-Δάφνη του Απόλλωνα
Η Δάφνη ήταν μια νεαρή όμορφη νύμφη, κόρη του ποτάμιου θεού Πηνειού. Ήταν κυνηγός και είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού. Όπως η θεά έτσι και αυτή αρνιόταν να παντρευτεί. Την περιτριγύριζαν πολλοί θαυμαστές αλλά αυτή τους απέρριπτε όλους, ακόμα και τον ισχυρό γιο του Δία τον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας ερωτεύθηκε την Δάφνη και όταν αυτή αρνήθηκε τις προτάσεις του την κυνήγησε ανάμεσα στα δέντρα. Η Δάφνη φοβήθηκε και προσευχήθηκε στον πατέρα της να την βοηθήσει. Τότε λοιπόν ο πατέρας της της είπε ότι θα την προστάτευε μεταμορφώνοντάς την σε δέντρο που θα ρίζωνε στην όχθη του ποταμού του, (την γνωστή μας δάφνη).
Όταν ο Απόλλωνας ήρθε ψάχνοντας τη Δάφνη, ο πατέρας της του είπε ότι μεταμορφώθηκε σε δέντρο. Ο Απόλλωνας τότε έκοψε μερικά κλαδιά και έπλεξε ένα στεφάνι σε ανάμνηση της ομορφιάς της και του έρωτά του για αυτήν. Ο Απόλλωνας έκανε τη δάφνη ιερό του φυτό. Καθιέρωσε την απονομή δάφνινου στεφανιού στους πρωταθλητές και σε σε όσους υπερείχαν σε διάφορα επίπεδα. Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες όλοι οι νικητές στεφανώνονταν με δάφνινο στεφάνι.
Τριαντάφυλλο-Ρόδο
Υπάρχουν πολλές ιστορίες για το τριαντάφυλλο. Στην Ελληνική μυθολογία το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε από την θεά των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα. Αυτή μια μέρα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι. Κάλεσε τότε την Αφροδίτη τη θεά της αγάπης και το Διόνυσο το θεό του κρασιού. Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος πρόσθεσε νέκταρ για να του δώσει γλυκιά ευωδιά. Ο Ζέφυρος ο θεός του ανέμου φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας ο θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει. Έτσι το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε και στέφθηκε "Βασιλιάς των λουλουδιών".
Άστερ-Αστράκι
Λέγεται ότι αυτό το είδος λουλουδιού ξεκίνησε να φυτρώνει από τα δάκρυα της Αστερέας της θεάς του έναστρου ουρανού, όταν αυτή έκλαιγε επειδή δεν έβλεπε καθόλου άστρα όταν κοίταζε κάτω στη γη.
Παιώνια-Φυτό της θεραπείας.
Πιστεύεται ότι η παιώνια πήρε το όνομα της από τον Παίωνα ή Παιάνα που φαίνεται ότι ήταν μια θεότητα της θεραπείας αφού είχε θεραπεύσει τον Άδη και τον Άρη από τραύματα. Ο μύθος που έχει σχέση με το λουλούδι λέει πως ο Παίων ήταν μαθητής του Ασκληπιού, του θεού της υγείας και της ιατρικής. Κάποτε, η Λητώ (μητέρα του Απόλλωνα και θεά της γονιμότητας), του δίδαξε πως να αποκτήσει μια μαγική ρίζα που φύτρωνε στον Όλυμπο η οποία απάλυνε τον πόνο των γυναικών κατά τον τοκετό. Ο Ασκληπιός ζήλεψε και αποπειράθηκε να σκοτώσει το μαθητή του.
Ο Δίας έσωσε τον Παίωνα από την οργή του Ασκληπιού μεταμορφώνοντάς τον στο λουλούδι της παιώνιας. Πάντως οι σπόροι της παιώνιας χρησιμοποιούνταν για τις έγκυες γυναίκες στην αρχαιότητα.
Ελλέβορος-Το ρόδο των Χριστουγέννων.
Στην ελληνική μυθολογία ο Μελάμπους ο μεγάλος μάντης και θεραπευτής χρησιμοποίησε αυτό το φυτό σαν βότανο για να θεραπεύσει την τρέλα των θυγατέρων του βασιλιά του Άργους Πρόετου, όπως και άλλων γυναικών, που είχαν χάσει τα μυαλά τους και περιπλανιόνταν σκορπισμένες ανάμεσα στα βουνά και στην έρημο της Τύρινθας νομίζοντας ότι είναι αγελάδες. Ο Μελάμπους και ο αδερφός του ο Βίας κέρδισαν μια περιουσία (τα δύο τρίτα από το βασίλειο του βασιλιά Πρόετου) αφού παντρεύτηκαν τις θεραπευμένες πριγκίπισσες.
Αχιλλέα-Χιλιολούλουδο
Πήρε το όνομά της από τον ομηρικό ήρωα Αχιλλέα, ο οποίος όπως λέγεται έδινε αυτό το φυτό στους στρατιώτες του, τους θρυλικούς Μυρμιδόνες για να τους βοηθήσει να σταματήσουν το αίμα που έτρεχε από τις πληγές τους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Νεότερες δοκιμές στο φυτό απέδειξαν ότι περιέχει χημικά συστατικά που το κάνουν χρήσιμο ως αιμοστατικό.
Αγαύη-Αμάραντος, Αθάνατος.
Η λέξη αγαύη σημαίνει θαυμαστή ή ευγενικής καταγωγής. Το φυτό της Αγαύης ήρθε στην Ελλάδα από το Μεξικό. Ωστόσο το όνομά του είναι ελληνικό και πιθανώς του αποδόθηκε επειδή η Ελληνίδα Αγαύη για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω ήταν και μια από τις δευτερεύουσες θεές του φεγγαριού, και αυτό σήμαινε πως ότι ήταν μια όψη της αρχαίας Μητέρας γης της Μεσογείου που θυμίζει το έδαφος του Jalisco του Μεξικό. Η Αγαύη ήταν κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης της μητέρας του Διόνυσου. Όταν η Σεμέλη κεραυνοβολήθηκε από τον Δία τον εραστή της, η Αγαύη διέδωσε πως ο Δίας τιμώρησε την αδερφή της γιατί τον συκοφάντησε.
Αργότερα ο Διόνυσος εκδικήθηκε για την μητέρα του και επέβαλε βαριά τιμωρία στην Αγαύη. Όταν ο Διόνυσος επέστρεψε στη Θήβα, όπου βασίλευε τότε ο Πενθέας ο γιος της Αγαύης, διέταξε όλες τις γυναίκες της πόλης να να πάνε στο βουνό Κιθαιρώνα, για να τελέσουν τα μυστήριά του. Ο Πενθέας που δεν συμφωνούσε με την εισαγωγή της λατρείας, προσπάθησε να κατασκοπεύσει τις Βάκχες. Η μητέρα του τον αντιλήφθηκε, τον πήρε για άγριο ζώο και μέσα στην μανία της τον κατασπάραξε διαμελίζοντάς τον.
Αλθαία-Δεντρομολόχα
Ο μύθος που ακολουθεί δεν έχει καμιά σύνδεση με το φυτό Αλθαία εκτός του ονόματος. Η Αλθαία ήταν γυναίκα του Οινέα, του βασιλιά της Καλυδώνας και μητέρα της Δηιάνειρας και του Μελέαγρου. Όταν ο γιος της έγινε εφτά ημερών, οι Μοίρες οι θεές του πεπρωμένου, ήρθαν την βρήκαν και της είπαν πως το παιδί της θα πέθαινε, αν ο δαυλός που έκαιγε τότε επάνω στην εστία καιγόταν ολόκληρος. Αμέσως η Αλθαία πήρε το δαυλό, τον έσβησε και τον έκρυψε μέσα σε μια κασέλα. Ο Μελέαγρος μεγάλωσε και έγινε διάσημος ήρωας. Στη διάρκεια όμως του κυνηγιού του κάπρου της Καλυδώνας Ο Μελέαγρος σκότωσε κατά τύχη τους θείους του τα αδέρφια της Αλθαίας. Εκείνη γεμάτη οργή έριξε τότε στη φωτιά το δαυλό, από τον οποίο κρεμόταν η ζωή του γιου της. Ο Μελέαγρος πέθανε αμέσως. Η Αλθαία από απελπισία κρεμάστηκε.
Έλατο-Ελάτι.
Στις μέρες μας το γνωρίζουμε σαν το ιδανικότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τι αναφέρουν όμως οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι για το έλατο; Το έλατο ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες Πίτυς όπως και το πεύκο, και ήταν το ιερό δέντρο του θεού Πάνα. Αυτός είχε κάποτε ερωτευθεί την νύμφη Πίτυ που άρεσε και στον Βοριά. Η Πίτυς προτίμησε τον Πάνα που έκανε λιγότερο θόρυβο, κι ο Βοριάς για να την εκδικηθεί την φύσηξε και την γκρέμισε κάτω από ένα βράχο. Εκεί την βρήκε ξεψυχισμένη ο Πάνας και την μεταμόρφωσε στο ιερό του δέντρο έλατο. Από τότε η νύμφη έκλαιγε κάθε φορά που φυσούσε ο βοριάς και τα δάκρυά της είναι οι σταγόνες ρετσινιού που στάζουν κάθε φθινόπωρο από τα κουκουνάρια του έλατου.
Κυπαρίσσι-Κυπάρισσος
Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή. Ήταν αγαπημένος του Απόλλωνα αλλά και του Ζέφυρου. Αγαπημένο του σύντροφο είχε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Αλλά κάποια καλοκαιρινή μέρα ενώ το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε από απροσεξία με ένα ακόντιο. Ο νέος γεμάτος απελπισία, θέλησε να πεθάνει. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη να κυλούν τα δάκρυα του αιώνια. Οι θεοί τον μετέτρεψαν σε κυπαρίσσι, το δέντρο της θλίψης. Από τότε το κυπαρίσσι θεωρείται σαν πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία.
Κενταύρια-Χειρωνιάς
Λέγεται ότι αυτό το είδος λουλουδιού πήρε το όνομα του από τον σοφό Κένταυρο Χείρωνα, δάσκαλο του Ασκληπιού του Αχιλλέα του Ιάσονα αλλά και του Απόλλωνα. Στην τιτανομαχία ο Χείρωνας ήταν με το μέρος του Ηρακλής στη μάχη του εναντίον των κενταύρων. Ο Ηρακλής όμως τον πλήγωσε κατά λάθος στο πόδι με ένα βέλος ποτισμένο στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας. Ο Χείρωνας τότε χρησιμοποίησε το φυτό της κενταύριας σαν βότανο για να γιατρέψει την πληγή του.
Ορχιδέα- Όρχις, σαλέπι, σερνικοβότανο.
Στην ελληνική μυθολογία, ο Όρχις ήταν γιος μιας νύμφης και ενός σάτυρου. Κατά την διάρκεια των εορτών προς τιμή του Βάκχου, διέπραξε ιεροσυλία, επιχειρώντας να βιάσει μια ιέρεια. Η τιμωρία του ήταν να κατασπαραχθεί από άγρια θηρία και να μεταμορφωθεί σε ένα αδύνατο και σεμνό φυτό.
Ο Θέοφραστος ήταν ο πρώτος από τους αρχαίους συγγραφείς που αναφέρθηκε στις ορχιδέες. Ήταν αυτός που τους έδωσε την ονομασία Όρχις επιστημονικά, ορμώμενος από τον μύθο του Όρχι και αντανακλώντας την ομοιότητά της διπλοκόνδυλης ρίζας τους με τα ανδρικά γεννητικά όργανα, αυτά που ήταν αιτία της περιπέτειας του γέρου Όρχι. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μπορούσαν να ελέγξουν το φύλο των αγέννητων παιδιών τους τρώγοντας κονδύλους ορχιδέας. Αν ο πατέρας έτρωγε μεγάλους νεαρούς κονδύλους το παιδί θα ήταν αρσενικό, αν η μητέρα έτρωγε μικρούς κονδύλους το παιδί θα γεννιόταν θηλυκό.
Αμυγδαλιά-Μυγδαλιά
Η ελληνική μυθολογία μας μιλά για μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς, και που ήταν θυγατέρα ενός βασιλιά της Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε τον γιο του Θησέα τον Δημοφώντα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία και ο βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την θυγατέρα του για γυναίκα.Μετά από κάποιο διάστημα ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι εκείνος μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλειμμένη περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του, αλλά τελικά πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί, από οίκτο, μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, σε αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος τύψεις, Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα σαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.
Απήγανος - Ruta graveolens
Γνωρίζετε ότι το φυτό Απήγανος χρησιμοποιούνταν σαν φάρμακο και "αντιμαγικό" βότανο για αιώνες και θεωρούνταν αξιόπιστη άμυνα απέναντι στις μάγισσες;
Απήγανος - Ruta graveolens
Ruta είναι το όνομα ενός γένους αειθαλών θάμνων με έντονη μυρωδιά και ύψος 20-90εκ. Ανήκουν στην οικογένεια Rutaceae, που είναι ενδημική στην περιοχή της Μεσογείου, στη Μακρονησία και στη Νότια Ασία. Διαφορετικοί συγγραφείς αναγνωρίζουν από 8 έως 40 είδη που ανήκουν στο γένος αυτό. Το πιο γνωστό είδος του γένους είναι ο Απήγανος (Ruta graveolens).
Ο Απήγανος (Ruta graveolens) είναι ένας μικρός αειθαλής θάμνος ή ένα ξυλώδες πολυετές φυτό με ύψος 60 90εκ. σχεδόν όσο το πλάτος του. Τα κοτσάνια γίνονται ξυλώδη κοντά στη βάση, αλλά παραμένουν ποώδη στις άκρες. Τα μακριά φύλλα του (7-12εκ.) τέμνονται πτεροειδώς παίρνοντας ένα σχήμα κουταλιού ή στενόμακρο. Είναι κάπως σαρκώδη και συχνά καλυμμένα από ένα αλευρώδες χνούδι. Το πρασινογάλαζο φύλλωμα έχει έντονη και κάπως δυσάρεστη μυρωδιά όταν τριφτεί ή χτυπηθεί. Συστάδες από κίτρινα λουλούδια εμφανίζονται στη μέση του καλοκαιριού, στέκονται πιο πάνω από το φύλλωμα και συχνά καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του φυτού. Ο καρπός του αποτελείται από 4-5 λοβωτές κάψουλες που περιέχουν μεγάλο αριθμό σπόρων.
Ο Απήγανος είναι ενδημικό φυτό της νότιας Ευρώπης και της βόρειας Αφρικής. Προφανώς δε συναντάται πλέον συχνά στην άγρια φύση αλλά περιστασιακά αποδρά από τους κήπους και "διακοσμεί" παράπλευρα τις πλευρές των δρόμων και τις έρημες περιοχές της Βόρειας Αμερικής και Ευρώπης, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια. Ο απήγανος περιλαμβάνεται συχνά στους βοτανόκηπους απλά για το ιστορικό του ενδιαφέρον. Είναι φυτό που διαμορφώνεται με το κλάδεμα και μπορεί να γίνει στρόγγυλο ή σαν μακρόστενο διαχωριστικό. Ταιριάζει όμορφα με ανοιχτόχρωμα λουλούδια. Τα φυτά αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για εδαφοκάλυψη όταν φυτευτούν με περίπου 45εκ. απόσταση.
Πολλαπλασιάζεται με σπόρο ή με μοσχεύματα. Η καλύτερη σπορά γίνεται όταν ο σπόρος είναι ώριμος, σε ψυχρή σέρα, μπορεί επίσης να φυτευτεί στις αρχές ή στη μέση της άνοιξης σε ψυχρή σέρα. Όταν είναι αρκετά μεγάλα τα σπορόφυτα, τα βάζουμε σε ξεχωριστές γλάστρες και τα μεγαλώνουμε σε θερμοκήπιο το πρώτο χειμώνα. Τα φυτεύουμε στις μόνιμες θέσεις τους προς το τέλος της άνοιξης ή την αρχή του καλοκαιριού, μετά δηλαδή και από τα τελευταία κρύα. Για πολλαπλασιασμό με μοσχεύματα, κόβουμε τις κορυφές προς το τέλος της άνοιξης.
Λέγεται ότι ο απήγανος κλεμμένος από τον κήπο του γείτονα, φυτρώνει καλύτερα.
Φυτεμένο ή αποξηραμένο το φυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να απωθήσει έντομα. Πιο χρήσιμο αποδεικνύεται όταν φυτρώνει κοντά σε τριανταφυλλιές και σμέουρα. Το αποξηραμένο βότανο μπορεί επίσης να τοποθετηθεί στις ντουλάπες για να απωθήσει το σκόρο. Φυτεμένο το φυτό λέγεται ότι απωθεί τις γάτες. Επίσης από το φυτό παίρνουμε μια κόκκινη χρωστική ουσία. Ένα αιθέριο έλαιο παράγεται από τα φύλλα και τους νεαρούς σπόρους, το οποίο χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία και ως καρύκευμα στα φαγητά.
Τον παλιό καιρό χρησιμοποιούνταν ευρέως στην κουζίνα της Μέσης Ανατολής, όπως επίσης και σε πολλές Αρχαίες Ελληνικές και Ρωμαϊκές συνταγές (σύμφωνα με τον Απίκιο), αλλά επειδή είναι πολύ πικρό, συνήθως δεν συμβαδίζει με τις γεύσεις της μοντέρνας κουζίνας. Ωστόσο χρησιμοποιείται ακόμα σε κάποια μέρη του πλανήτη, κυρίως στη βόρεια Αφρική.
Το φυτό αυτό χρησιμοποιούνταν σαν φάρμακο και "αντιμαγικό" βότανο για αιώνες. Θεωρούνταν αξιόπιστη άμυνα απέναντι στις μάγισσες. Ο απήγανος σύμφωνα με κάποιες πηγές είναι το διάσημο "φυτό-φυλακτό" που χρησιμοποίησε ο Οδυσσέας στην Οδύσσεια (βιβλ. 10 στίχος 304-6) για να προστατέψει τον εαυτό του και τους άντρες του από τα ξόρκια της μάγισσας Κίρκης.
Τσακμακόπετρες βρασμένες μαζί με απήγανο και βερβένα λεγόταν ότι μπορούσαν να βοηθήσουν στην επίτευξή του στόχου. Καλλιτέχνες συμπεριλαμβανομένου του Μικαελάντζελο και του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, βελτίωναν την δημιουργικότητα και την όρασή τους, τρώγοντας απήγανο. Ο απήγανος είναι και σύμβολο μετάνοιας, θλίψης, οδύνης και μεταμέλειας, και επίσης οι Καθολικοί χρησιμοποιούσαν κλαδάκια του για να ραίνουν με αγίασμα τους πιστούς. Το φύλλο του απήγανου αποτέλεσε το μοντέλο για το σχέδιο των σπαθιών στην τράπουλα. Παλαιότερα χρησιμοποιούνταν για να γιατρέψει σχεδόν κάθε αρρώστια γνωστή στον άνθρωπο, αλλά οι σύγχρονοι βοτανολόγοι αμφισβητούν την αποτελεσματικότητά του καθώς και το πόσο ασφαλής είναι η χρήση του.Ο απήγανος έχει ονομαστεί και "βότανο-της-αβρότητας" σε λογοτεχνικά κείμενα. Είναι ένα από τα λουλούδια που μοίραζε η παράφρων Οφηλία στον "Άμλετ" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ο απήγανος θεωρείται το εθνικό φυτό της Λιθουανίας και είναι το πιο συχνά αναφερόμενο βότανο στα παραδοσιακά τραγούδια της Λιθουανίας, σαν γνώρισμα των νεαρών κοριτσιών, καθώς σχετιζόταν με την αγνότητά τους.
Ο φρέσκος απήγανος περιέχει πτητικά έλαια τα οποία μπορούν να καταστρέψουν τα νεφρά ή το συκώτι. Θάνατοι έχουν αποδοθεί στη χρήση φρέσκου απήγανου.Ο απήγανος είναι πιθανώς πιο γνωστός για τα αποτελέσματά του στο γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα. Χημικά που περιέχονται στο φυτό αυτό μπορούν να διεγείρουν μύες της μήτρας, οι οποίοι με τη σειρά τους να προκαλέσουν έμμηνο ρύση, δρώντας έτσι ως αντισυλλυπτικός παράγοντας, και προωθώντας την έκτρωση. Επίσης θεωρείται ότι περιέχει χημικά που μπορούν να μειώσουν τη γονιμότητα και να μπλοκάρουν την εμφύτευση ενός γονιμοποιημένου αυγού. Στα επιστημονικά εργαστήρια που κάνουν πειράματα σε αρσενικά ζώα, η στοματική χορήγηση ορισμένων ποσοτήτων του φυτού, επέφερε μείωση στον αριθμό και την κινητικότητα των σπερματοζωαρίων και μείωνε την επιθυμία για σεξουαλική δραστηριότητα.Αν και ο απήγανος είναι κύριο στήριγμα για τις μαίες σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, οι κίνδυνοι που το συνοδεύουν ξεπερνούν, σε γενικές γραμμές, σε σπουδαιότητα τα οφέλη που προσφέρει, όσον αφορά την αντισύλληψη και την άμβλωση. Θάνατοι έχουν αναφερθεί λόγω αιμορραγίας της μήτρας, η οποία είχε προκληθεί από την πρόσληψη μεγάλης ποσότητας του βοτάνου αυτού. Η στοματική πρόσληψη πρέπει να αποφεύγεται δια παντός.Σε ορισμένες περιπτώσεις, λάδι από απήγανο εφαρμόζεται τοπικά στο δέρμα για να απαλλάξει από τους πόνους των αρθριτικών και ακόμη για να θεραπεύσει μικρούς τραυματισμούς, μελανιές και στραμπουλήγματα.
Απήγανος - Ruta graveolens
Ruta είναι το όνομα ενός γένους αειθαλών θάμνων με έντονη μυρωδιά και ύψος 20-90εκ. Ανήκουν στην οικογένεια Rutaceae, που είναι ενδημική στην περιοχή της Μεσογείου, στη Μακρονησία και στη Νότια Ασία. Διαφορετικοί συγγραφείς αναγνωρίζουν από 8 έως 40 είδη που ανήκουν στο γένος αυτό. Το πιο γνωστό είδος του γένους είναι ο Απήγανος (Ruta graveolens).
Ο Απήγανος (Ruta graveolens) είναι ένας μικρός αειθαλής θάμνος ή ένα ξυλώδες πολυετές φυτό με ύψος 60 90εκ. σχεδόν όσο το πλάτος του. Τα κοτσάνια γίνονται ξυλώδη κοντά στη βάση, αλλά παραμένουν ποώδη στις άκρες. Τα μακριά φύλλα του (7-12εκ.) τέμνονται πτεροειδώς παίρνοντας ένα σχήμα κουταλιού ή στενόμακρο. Είναι κάπως σαρκώδη και συχνά καλυμμένα από ένα αλευρώδες χνούδι. Το πρασινογάλαζο φύλλωμα έχει έντονη και κάπως δυσάρεστη μυρωδιά όταν τριφτεί ή χτυπηθεί. Συστάδες από κίτρινα λουλούδια εμφανίζονται στη μέση του καλοκαιριού, στέκονται πιο πάνω από το φύλλωμα και συχνά καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του φυτού. Ο καρπός του αποτελείται από 4-5 λοβωτές κάψουλες που περιέχουν μεγάλο αριθμό σπόρων.
Ο Απήγανος είναι ενδημικό φυτό της νότιας Ευρώπης και της βόρειας Αφρικής. Προφανώς δε συναντάται πλέον συχνά στην άγρια φύση αλλά περιστασιακά αποδρά από τους κήπους και "διακοσμεί" παράπλευρα τις πλευρές των δρόμων και τις έρημες περιοχές της Βόρειας Αμερικής και Ευρώπης, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια. Ο απήγανος περιλαμβάνεται συχνά στους βοτανόκηπους απλά για το ιστορικό του ενδιαφέρον. Είναι φυτό που διαμορφώνεται με το κλάδεμα και μπορεί να γίνει στρόγγυλο ή σαν μακρόστενο διαχωριστικό. Ταιριάζει όμορφα με ανοιχτόχρωμα λουλούδια. Τα φυτά αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για εδαφοκάλυψη όταν φυτευτούν με περίπου 45εκ. απόσταση.
Πολλαπλασιάζεται με σπόρο ή με μοσχεύματα. Η καλύτερη σπορά γίνεται όταν ο σπόρος είναι ώριμος, σε ψυχρή σέρα, μπορεί επίσης να φυτευτεί στις αρχές ή στη μέση της άνοιξης σε ψυχρή σέρα. Όταν είναι αρκετά μεγάλα τα σπορόφυτα, τα βάζουμε σε ξεχωριστές γλάστρες και τα μεγαλώνουμε σε θερμοκήπιο το πρώτο χειμώνα. Τα φυτεύουμε στις μόνιμες θέσεις τους προς το τέλος της άνοιξης ή την αρχή του καλοκαιριού, μετά δηλαδή και από τα τελευταία κρύα. Για πολλαπλασιασμό με μοσχεύματα, κόβουμε τις κορυφές προς το τέλος της άνοιξης.
Λέγεται ότι ο απήγανος κλεμμένος από τον κήπο του γείτονα, φυτρώνει καλύτερα.
Φυτεμένο ή αποξηραμένο το φυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να απωθήσει έντομα. Πιο χρήσιμο αποδεικνύεται όταν φυτρώνει κοντά σε τριανταφυλλιές και σμέουρα. Το αποξηραμένο βότανο μπορεί επίσης να τοποθετηθεί στις ντουλάπες για να απωθήσει το σκόρο. Φυτεμένο το φυτό λέγεται ότι απωθεί τις γάτες. Επίσης από το φυτό παίρνουμε μια κόκκινη χρωστική ουσία. Ένα αιθέριο έλαιο παράγεται από τα φύλλα και τους νεαρούς σπόρους, το οποίο χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία και ως καρύκευμα στα φαγητά.
Τον παλιό καιρό χρησιμοποιούνταν ευρέως στην κουζίνα της Μέσης Ανατολής, όπως επίσης και σε πολλές Αρχαίες Ελληνικές και Ρωμαϊκές συνταγές (σύμφωνα με τον Απίκιο), αλλά επειδή είναι πολύ πικρό, συνήθως δεν συμβαδίζει με τις γεύσεις της μοντέρνας κουζίνας. Ωστόσο χρησιμοποιείται ακόμα σε κάποια μέρη του πλανήτη, κυρίως στη βόρεια Αφρική.
Το φυτό αυτό χρησιμοποιούνταν σαν φάρμακο και "αντιμαγικό" βότανο για αιώνες. Θεωρούνταν αξιόπιστη άμυνα απέναντι στις μάγισσες. Ο απήγανος σύμφωνα με κάποιες πηγές είναι το διάσημο "φυτό-φυλακτό" που χρησιμοποίησε ο Οδυσσέας στην Οδύσσεια (βιβλ. 10 στίχος 304-6) για να προστατέψει τον εαυτό του και τους άντρες του από τα ξόρκια της μάγισσας Κίρκης.
Τσακμακόπετρες βρασμένες μαζί με απήγανο και βερβένα λεγόταν ότι μπορούσαν να βοηθήσουν στην επίτευξή του στόχου. Καλλιτέχνες συμπεριλαμβανομένου του Μικαελάντζελο και του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, βελτίωναν την δημιουργικότητα και την όρασή τους, τρώγοντας απήγανο. Ο απήγανος είναι και σύμβολο μετάνοιας, θλίψης, οδύνης και μεταμέλειας, και επίσης οι Καθολικοί χρησιμοποιούσαν κλαδάκια του για να ραίνουν με αγίασμα τους πιστούς. Το φύλλο του απήγανου αποτέλεσε το μοντέλο για το σχέδιο των σπαθιών στην τράπουλα. Παλαιότερα χρησιμοποιούνταν για να γιατρέψει σχεδόν κάθε αρρώστια γνωστή στον άνθρωπο, αλλά οι σύγχρονοι βοτανολόγοι αμφισβητούν την αποτελεσματικότητά του καθώς και το πόσο ασφαλής είναι η χρήση του.Ο απήγανος έχει ονομαστεί και "βότανο-της-αβρότητας" σε λογοτεχνικά κείμενα. Είναι ένα από τα λουλούδια που μοίραζε η παράφρων Οφηλία στον "Άμλετ" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ο απήγανος θεωρείται το εθνικό φυτό της Λιθουανίας και είναι το πιο συχνά αναφερόμενο βότανο στα παραδοσιακά τραγούδια της Λιθουανίας, σαν γνώρισμα των νεαρών κοριτσιών, καθώς σχετιζόταν με την αγνότητά τους.
Ο φρέσκος απήγανος περιέχει πτητικά έλαια τα οποία μπορούν να καταστρέψουν τα νεφρά ή το συκώτι. Θάνατοι έχουν αποδοθεί στη χρήση φρέσκου απήγανου.Ο απήγανος είναι πιθανώς πιο γνωστός για τα αποτελέσματά του στο γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα. Χημικά που περιέχονται στο φυτό αυτό μπορούν να διεγείρουν μύες της μήτρας, οι οποίοι με τη σειρά τους να προκαλέσουν έμμηνο ρύση, δρώντας έτσι ως αντισυλλυπτικός παράγοντας, και προωθώντας την έκτρωση. Επίσης θεωρείται ότι περιέχει χημικά που μπορούν να μειώσουν τη γονιμότητα και να μπλοκάρουν την εμφύτευση ενός γονιμοποιημένου αυγού. Στα επιστημονικά εργαστήρια που κάνουν πειράματα σε αρσενικά ζώα, η στοματική χορήγηση ορισμένων ποσοτήτων του φυτού, επέφερε μείωση στον αριθμό και την κινητικότητα των σπερματοζωαρίων και μείωνε την επιθυμία για σεξουαλική δραστηριότητα.Αν και ο απήγανος είναι κύριο στήριγμα για τις μαίες σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, οι κίνδυνοι που το συνοδεύουν ξεπερνούν, σε γενικές γραμμές, σε σπουδαιότητα τα οφέλη που προσφέρει, όσον αφορά την αντισύλληψη και την άμβλωση. Θάνατοι έχουν αναφερθεί λόγω αιμορραγίας της μήτρας, η οποία είχε προκληθεί από την πρόσληψη μεγάλης ποσότητας του βοτάνου αυτού. Η στοματική πρόσληψη πρέπει να αποφεύγεται δια παντός.Σε ορισμένες περιπτώσεις, λάδι από απήγανο εφαρμόζεται τοπικά στο δέρμα για να απαλλάξει από τους πόνους των αρθριτικών και ακόμη για να θεραπεύσει μικρούς τραυματισμούς, μελανιές και στραμπουλήγματα.
Φεϊζόα - (Feijoa sellowiana - Acca sellowiana)
Γνωρίζετε ότι τα λουλούδια του φυτού Feijoa sellowiana τρώγονται, ότι είναι πολύ γλυκά και μοιάζουν λίγο στη γεύση με μαλλί της γριάς;
Φεϊζόα - (Feijoa sellowiana - Acca sellowiana)
\Η Φεϊζόα (Feijoa sellowiana, ή και Acca sellowiana), γνωστότερη ως Pineapple Guava ή Guavasteen είναι ένας αειθαλής θάμνος ή μικρό δέντρο ύψους 1-7 μέτρων, καταγόμενη από τα υψίπεδα της νότιας Βραζιλίας, από περιοχές της Κολομβίας, της Ουρουγουάης και της βόρειας Αργεντινής.
Ένας Γερμανός βοτανολόγος, ο Otto Karl Berg ονόμασε το φυτό αυτό Feijoa, από τον Joao da Silva Feijo, έναν Βραζιλιάνο βοτανολόγο. Πρόκειται για ένα υπέροχο φαγώσιμο φυτό. Είναι ένας από τους πιο ευπροσάρμοστους θάμνους, κάνει ωραίες μπορντούρες και είναι κατάλληλος για να συνδυαστεί με άλλα είδη σε φράκτες από θάμνους. Σαν αειθαλές προσθέτει την ομορφιά του στο τοπίο όλο το χρόνο. Μεγαλώνει αργά και είναι εύκολο να τη διατηρήσει κανείς σε μικρό μέγεθος. Είναι κατάλληλο για να φυτευτεί σε μεγάλες γλάστρες και είναι ένα όμορφο φυτό για τη βεράντα, που χρειάζεται προστασία μόνο τους πολύ κρύους χειμώνες. Είναι ανεκτικό στην ξηρασία με ευπαρουσίαστα γκριζοπράσινα φύλλα, γευστικούς καρπούς αλλά και φαγώσιμα λουλούδια.
Η feijoa είναι ένας αειθαλής θάμνος με αργή ανάπτυξη που μπορεί να φτάσει περίπου τα 4.5 μέτρα σε ύψος και άλλο τόσο σε πλάτος. Ο φλοιός του έχει απαλό γκρι χρώμα και τα κλαδιά που απλώνει είναι φουσκωτά στα σημεία των διακλαδώσεων και είναι καλυμμένα με λευκό χνούδι όταν είναι νεαρά. Τα φύλλα της Feijoa έχουν σκουροπράσινο γυαλιστερό χρώμα από την πάνω πλευρά και υπόλευκο-ασημί από την κάτω. Τα λουλούδια είναι πολύ εντυπωσιακά βαθυκόκκινα στο κέντρο με φωτεινά ροζ πέταλα.Τόσο τα φρούτα όσο και τα λουλούδια του είναι φαγώσιμα. Τα φωτεινά ροζ λουλούδια είναι πολύ γλυκά και μοιάζουν λίγο στη γεύση με μαλλί της γριάς. Τα λουλούδια του φυτού τρώγονται ωμά. Τα πέταλά τους είναι γλυκά, τραγανά και νοστιμότατα. Πρέπει να μαζεύονται μόλις αρχίζουν να μαλακώνουν.
Εκτός από τα φρούτα που προσφέρει ο θάμνος αυτός είναι και ευχάριστος οπτικά καθώς αυξάνεται πλουσιοπάροχα σε μέγεθος. Όταν φυτευτούν κοντά ο ένας με τον άλλο οι θάμνοι αυτοί, φτιάχνουν ωραίους φράχτες, φυσικά παραβάν ή ανεμοφράχτες. Η feijoa μπορεί επίσης να αναπτυχθεί πάνω σε πέργκολα/καφασωτό ή να αναπτυχθεί με μορφή μικρού δέντρου (6-7,5 μέτρα ύψος), με έναν ή περισσότερους κορμούς. Το ξύλο των κορμών του χαρακτηρίζεται συμπαγές και σκληρό.
Οι καρποί του φυτού τρώγονται ωμοί ή μαγειρεμένοι και έχουν μια απολαυστική νοστιμότατη και αρωματική γεύση, κάτι σαν συνδυασμό από ανανά και φράουλα. Είναι καλύτερο σαν φρέσκο φρούτο αλλά μπορεί επίσης να γίνει ωραιότατες πίτες, κέικ, πουτίγκες, μαρμελάδες, ζελέ κλπ. Η feijoa μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως ενδιαφέρουσα προσθήκη σε χυμούς και smoothies φρούτων, ή για να φτιάξει κρασί ή ακόμα και βότκα. Ακόμη, στη Νέα Ζηλανδία μπορεί κανείς να αγοράσει γιαούρτι με Feijoa, χυμούς, παγωτά κλπ. Μπορεί επίσης να μαγειρευτεί με διάφορους τρόπους αντικαθιστώντας ένα οποιοδήποτε γλυκό φρούτο. Τα φρούτα μπορεί να καταστραφούν από τα κρύα του φθινοπώρου αν και αποκτούν πιο έντονη γεύση σε χαμηλές θερμοκρασίες. Ο καρπός έχει περίπου 7.5 εκ. μήκος.
Φεϊζόα - (Feijoa sellowiana - Acca sellowiana)
\Η Φεϊζόα (Feijoa sellowiana, ή και Acca sellowiana), γνωστότερη ως Pineapple Guava ή Guavasteen είναι ένας αειθαλής θάμνος ή μικρό δέντρο ύψους 1-7 μέτρων, καταγόμενη από τα υψίπεδα της νότιας Βραζιλίας, από περιοχές της Κολομβίας, της Ουρουγουάης και της βόρειας Αργεντινής.
Ένας Γερμανός βοτανολόγος, ο Otto Karl Berg ονόμασε το φυτό αυτό Feijoa, από τον Joao da Silva Feijo, έναν Βραζιλιάνο βοτανολόγο. Πρόκειται για ένα υπέροχο φαγώσιμο φυτό. Είναι ένας από τους πιο ευπροσάρμοστους θάμνους, κάνει ωραίες μπορντούρες και είναι κατάλληλος για να συνδυαστεί με άλλα είδη σε φράκτες από θάμνους. Σαν αειθαλές προσθέτει την ομορφιά του στο τοπίο όλο το χρόνο. Μεγαλώνει αργά και είναι εύκολο να τη διατηρήσει κανείς σε μικρό μέγεθος. Είναι κατάλληλο για να φυτευτεί σε μεγάλες γλάστρες και είναι ένα όμορφο φυτό για τη βεράντα, που χρειάζεται προστασία μόνο τους πολύ κρύους χειμώνες. Είναι ανεκτικό στην ξηρασία με ευπαρουσίαστα γκριζοπράσινα φύλλα, γευστικούς καρπούς αλλά και φαγώσιμα λουλούδια.
Η feijoa είναι ένας αειθαλής θάμνος με αργή ανάπτυξη που μπορεί να φτάσει περίπου τα 4.5 μέτρα σε ύψος και άλλο τόσο σε πλάτος. Ο φλοιός του έχει απαλό γκρι χρώμα και τα κλαδιά που απλώνει είναι φουσκωτά στα σημεία των διακλαδώσεων και είναι καλυμμένα με λευκό χνούδι όταν είναι νεαρά. Τα φύλλα της Feijoa έχουν σκουροπράσινο γυαλιστερό χρώμα από την πάνω πλευρά και υπόλευκο-ασημί από την κάτω. Τα λουλούδια είναι πολύ εντυπωσιακά βαθυκόκκινα στο κέντρο με φωτεινά ροζ πέταλα.Τόσο τα φρούτα όσο και τα λουλούδια του είναι φαγώσιμα. Τα φωτεινά ροζ λουλούδια είναι πολύ γλυκά και μοιάζουν λίγο στη γεύση με μαλλί της γριάς. Τα λουλούδια του φυτού τρώγονται ωμά. Τα πέταλά τους είναι γλυκά, τραγανά και νοστιμότατα. Πρέπει να μαζεύονται μόλις αρχίζουν να μαλακώνουν.
Εκτός από τα φρούτα που προσφέρει ο θάμνος αυτός είναι και ευχάριστος οπτικά καθώς αυξάνεται πλουσιοπάροχα σε μέγεθος. Όταν φυτευτούν κοντά ο ένας με τον άλλο οι θάμνοι αυτοί, φτιάχνουν ωραίους φράχτες, φυσικά παραβάν ή ανεμοφράχτες. Η feijoa μπορεί επίσης να αναπτυχθεί πάνω σε πέργκολα/καφασωτό ή να αναπτυχθεί με μορφή μικρού δέντρου (6-7,5 μέτρα ύψος), με έναν ή περισσότερους κορμούς. Το ξύλο των κορμών του χαρακτηρίζεται συμπαγές και σκληρό.
Οι καρποί του φυτού τρώγονται ωμοί ή μαγειρεμένοι και έχουν μια απολαυστική νοστιμότατη και αρωματική γεύση, κάτι σαν συνδυασμό από ανανά και φράουλα. Είναι καλύτερο σαν φρέσκο φρούτο αλλά μπορεί επίσης να γίνει ωραιότατες πίτες, κέικ, πουτίγκες, μαρμελάδες, ζελέ κλπ. Η feijoa μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως ενδιαφέρουσα προσθήκη σε χυμούς και smoothies φρούτων, ή για να φτιάξει κρασί ή ακόμα και βότκα. Ακόμη, στη Νέα Ζηλανδία μπορεί κανείς να αγοράσει γιαούρτι με Feijoa, χυμούς, παγωτά κλπ. Μπορεί επίσης να μαγειρευτεί με διάφορους τρόπους αντικαθιστώντας ένα οποιοδήποτε γλυκό φρούτο. Τα φρούτα μπορεί να καταστραφούν από τα κρύα του φθινοπώρου αν και αποκτούν πιο έντονη γεύση σε χαμηλές θερμοκρασίες. Ο καρπός έχει περίπου 7.5 εκ. μήκος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)